ვეფხვო! ვეფხვო! მწველო მნათო,
ტყის უღრანში თვალთ რომ აკრთობ,
რა უკვდავმა ძალამ შეგქმნა,
შიშმომრევო - გამავ ფერთა?
რა ქვესკნელის, ან რა ზეცის, -
ვინ დაანთო შენში ცეცხლი?
ვინ გაბედა ზიდვა - რა ფრთამ?
ცეცხლი, ხელით ვინ მოგართვა?
ან ვინ იყო, რა მოხელე,
ვინც გიწნავდა გულის კედლებს?
და გულმა რომ იწყო ფეთქვა, -
არ შეშინდა? სულ არ შეკრთდა?
რა უროთი? რა სამჭედლომ
შეძლო - გონი გამოედნო?
ან ვინ გწრთობდა - ტერორს ცეცხლში,
სასიკვდილო წყვილი ეშვით?
ვარსკვლავთცვენა იყო როცა,
ცრემლი სდიდა როცა შორ ცას,
გაუღიმა პირმშოს თავის
და დაიწყო შექმნა - კრავის?
ვეფხვო! ვეფხვო! მწველო მნათო,
ტყის უღრანში თვალთ რომ აკრთობ,
რა უკვდავმა ძალამ შეგქმნა,
შიშმომრევო - გამავ ფერთა?
Nuk ka ende komente.
Lini komentin tuaj, filloni diskutimin!