Ne nje faqe ditari shkruhej nje histori.Nje here e nje kohe jetonin dy te rinj
Me moshe te pjekur po me zemer cilimnj.....U dashuruan aq shume....
Sa qe harruan Qe " Bota e eger " po i ruante
I bertiten qiellit " Te dua " ..
Dhe hena siper tyre u shua
Bota filloi te dridhej nga tmerri . Sikur fjala " DASHURI " te vinte nga ferri
Se duroi dot bota dashurine . E quajti virus te cmendur per njerezine
Dhe menjehere duhej shkatruar . Sa te tjeret ishin ende pa u infektuar
Po dy njerez boten nuk mund ta sfidonin . Dhe asgje prej botes te mekateve smund te kerkonin
Por dashurin me jete e paguan . Dhe njerezit kete gje kurre nuk e kuptuan
Por harruan ne kete bote . Si per ti thene asaj: Ajo qe ishte dje dhe sot e njejta si dikur e njejta bote
me te njejtin mur....
Harruan ditarin si deshmitar per jeten qe njerezit te mendonin te verteten
Te dini se pas nje jete tragjike . Fshihej jeta e tyre fantastike
Na fal o bote qe dashuruam, na fal o bote qe lumturin kerkuam
Harruam qe dashuria eshte tabu . Harruam qe lumturia nuk gjendet ketu
Me fale o bote mbyllej ditari . Bota u prek e ja plasi te qarit
Sa hipokrite qenke o bote
Skaterron jete e pastaj shperthen ne lote.........
.
.

Pëlqen! 6