Eh, prindërit… Mendojmë se do të jenë gjithmonë aty, edhe pse të mpakur e të plakur. Mendojmë se janë pasuri e patundshme. Por vjen një ditë që duhet të pranosh diktaturën e ligjeve të jetës dhe atëherë nis e bën ca llogari: Sa i kam mërzitur, sa u kam shërbyer, a kam bërë mjaftueshëm për të justifikuar sadopak sakrificën e tyre për ne fëmijët? Dhe llogaria nuk të del asnjëherë. Jemi gjithmonë në borxhe, dhe kështu do të mbesim para prindërve. ...

Pëlqen! 5