JoJo1's blog

JoJo1
40, Tbilisi, Georgia



თუ ღმერთი ერთი წამით მაინც დაივიწყებდა, რომ მე ვარ ნაკუწებისაგან შეკერილი პატარა თოჯინა და მე მაჩუქებდა სიცოცხლის ერთ ციცქნა ნაგლეჯს, ალბათ ვიტყოდი იმას რასაც ვფიქრობ, მაგრამ უეჭველად გავიფიქრებდი იმას რასაც ვამბობ..დავაფასებდი ყველაფერს არა ღირებულების, არამედ იმის მიხედვით თუ რა მნიშვნელობა გააჩნია მას..ვიძინებდი ცოტას, ვიოცნებებდი მეტს, მესმის რომ თითოეულს სურს როდესაც თვალებს ვხუჭავთ, ვკარგავთ სინათლის სამოც წამს, ვივლიდი მაშინ, როდესაც ყველა გაჩერებული იქნებოდა, გავიღვიძებდი მაშინ როდესაც ყველას ეძინებოდა, მოვუსმენდი როდესაც სხვები ისაუბრებდნენ და რა გულიანად შევექცეოდი შოკოლადის ნაყინს!! თუ ღმერთი მაჩუქებდა სიცოცხლის ნაკუწს, ჩავიცვამდი შიშვლად გულაღმა დავწვებოდი მზეზე და გავაშიშვლებდი არა მარტო ჩემს სხეულს არამედ ჩემს სულსაც.. ღმერთო, თუ გული მექნებოდა…




სასაცილოა... როდესაც ადამიანები გეუბნებიან, რომ მოენატრე... თუმცა არც არაფერი მოუმოქმედებიათ იმისთვის, რომ ენახე.. http://facebook.com/profile.php?=73322363


მამაჩემმა სახლთან ბაღში დარგო ნერგი ვაშლის ხე
დილით ადრე ბაღთან სახლში დავიბადე თურმე მე
ორნივ ერთად ვიზრდებოდით ბაღში ხე და სახლში მე
ერთმანეთთან ვმეგობრობდით ერთად ვიყავთ ხე და მე.
ხე მცხუნავ მზეს მიჩრდილავდა,წყალს ვუსხამდი მიწას მე.
გაზაფხუმა ნექტრით დაგვმყნო,მწვანით ხე და ვნებით მე
აყვავილდა დამშვენდა ხე დავვაჟკაცდი ყკვე მე
ხემ ნაყოფი ინაყოფა დავცოლშვილდი უკვე მე,
ვაშლი შვილებს ახარებდა,შვილები კი მე.
ხე ავდარს და ქარს ებრძოდა,ამ ცხოვრებას კი მე
ბაღში გაველ მომენატრა მეგობარის ნახვა მე
თურმე უკვე წაქცეულა საყვარელი ჩემი ხე.
გული დამწყდა ვიგრძენ მალე მეც მომელის იგივ დღე,
ეს რა შრიალი მომესმა ვინ მეძახის ამ დროს მე
გავიხედე დაკოჟრილ ხეს უყლორტია ნორჩი ხე
სახლიდანაც მეძახიან დღეს ბაბუა გახდი შენ.
ო, განგებავ დაილოცოს შენი ძალა შენი ზნე
სიცოცხლე…


ვარსებობ შენით,

ვცხოვრობ შენით,

ვსულდგმულობ შენით...

ჰო, მე კი მშველის...

ღიმილი შენი,

ალერსი შენი,

ჩურჩული შენი...

მაგრამ შენ...

გყოფნის?

ყოფნის შენს ლოდინს?

რასაც გიმზადებ?

დღევანდელისთვის მე გიხდი ბოდიშს,

არ გამიბრაზდე...

უბრალოდ ზოგჯერ

ამოვიჩემებ -მარტო ჩემი ხარ!

და ესეც ალბათ ბრალია იმის...

მომნატრებიხარ


ადამიანი რომ იბადება,
განსაზღვრულია იმისთვის წლები.
და თუ ამ ქვეყნად ის იბადება,
უნდა ისწავლოს ცხოვრების წესი.
წესი ის არის რომ გწამდეს ღმერთი,
თუ ცხოვრებიდან რაიმეს ელი
და თუ არ გახსოვს ცხოვრების წესი,
მუდამ იცოდე იქნები ბნელში.
ადამიანი რომ იბადება,
წუთისოფლისგან რაღაცას ელის,
მაგრამ არ ახსოვს რომ ცაზე ღმერთიც
იმ ყოველთაგან რაღაცას ელის.
ღმერთმა გაჩუქა მიწ
ზე ის დრო,

რომ განსხვავება იქ ქვეყნად იგრძნო.
ამიტომ ღმერთიც იქ მიტომ გვიხმობს,
რომ დამნაშავედ თავს მხოლოდ იქ ვგრძნობთ.
ადამიანი რომ იბადება,გრძნობს
რომ ცხოვრების მეფეა თითქოს
და ის ამ ფიქრით დიდხანს ვერ ხვდება,
სინამდვილეში როგორი იყოს.
როცა მოკვდება მაშინ კი ხვდება
ცხოვრების წესი როგორი იყო,
მაგრამ უკვე ხომ გვიანი არის,რომ დამნაშავედ თავს ბოლოს იგრძნობ


ადამიანი რომ იბადება,

განსაზღვრულია იმისთვის წლები.
და თუ ამ ქვეყნად ის იბადება,
უნდა ისწავლოს ცხოვრების წესი.
წესი ის არის რომ გწამდეს ღმერთი,
თუ ცხოვრებიდან რაიმეს ელი
და თუ არ გახსოვს ცხოვრების წესი,
მუდამ იცოდე იქნები ბნელში.
ადამიანი რომ იბადება,
წუთისოფლისგან რაღაცას ელის,
მაგრამ არ ახსოვს რომ ცაზე ღმერთიც
იმ ყოველთაგან რაღაცას ელის.
ღმერთმა გაჩუქა მიწ
ზე ის დრო,

რომ განსხვავება იქ ქვეყნად იგრძნო.
ამიტომ ღმერთიც იქ მიტომ გვიხმობს,
რომ დამნაშავედ თავს მხოლოდ იქ ვგრძნობთ.
ადამიანი რომ იბადება,გრძნობს
რომ ცხოვრების მეფეა თითქოს
და ის ამ ფიქრით დიდხანს ვერ ხვდება,
სინამდვილეში როგორი იყოს.
როცა მოკვდება მაშინ კი ხვდება
ცხოვრების წესი როგორი იყო,
მაგრამ უკვე ხომ გვიანი არის,რომ დამნაშავედ თავს ბოლოს იგრძნობ


მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი;
და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი.
ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო არხევს,
ხეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორც თოვლი, ისე აწევს,
მზე ნარნარი სხივებს აფრქვევს და სითბოში მთა-ბარს ახვევს.
ყვავილებით მოქარგულა არემარე მომხიბლავი.
ვერა ხედავ, იმ საფლავზე როგორ ტირის ობლად ქვრივი?
რარიგ შვენის ახალგაზრდა ქალს ეგ სევდა ღვთაებრივი!
განა გუშინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით ქალმა
ცრემლი ღვარა, როცა სატრფო ცივ სამარეს მიესალმა.
დღესაც იგი იმ სამარეს გულმოკლული დაჰქვითინებს,
დღით არ იცის მოსვენება…


08.12.2010

მომენატრა ადამიანი რომელსაც ლაივში არ ვიცნობ. დღეს კი, მასთან ლაპარაკი, მისი შეხება და მოფერება ისე მინდა, როგორც მოხუცს სიკვდილი. ეხლა საკუთარ თავს ველაპარაკები და მახსენდება ის რამოდენიმე ბედნიერი წუთი, როდესაც მე ის გავიცანი და ველაპარაკებოდი საკმაოდ ბევრ რამეზე. უკვე სამი დღეა რაც ავირიე, ვშფოთავ. თითქოს რაღაც ნაწილი დავკარგე, ყველაფერი არეული მაქვს, საკუთარ თავს ვეღარ ვაკონტროლებ. მე ის პიროვნება აღარ ვარ, როგორიც ოდესღაც ვიყავი. რა ვქნა, როგორ ვიპოვო ის, ვისი ნახვაც ძალიან მწყურია. არასდროს ასე არ მოვქცეულვარ, ეხლა კი ვწერ და ამ წერილით ვინუგეშებ თავს, რომ კვლავ დაველაპარაკები იმ საყვარელ არსებას რომელსაც კვლავ ველი, რომ გამოჩნდება. მგონი გავგიჟდი კიდევაც, ეგ არაფერი...…


← i mëparshëm 1 2 në vijim
Ditar
Blogët shkarkohen çdo 5 minuta