ჯაბა's blog
გუშინ საღამოს თურმე მეჯლისზე
ამბავი მოხდა უმაგალითო :
ქალი მისულა უყელსაბამო,
უბრილიანტო, უმარგალიტო,
უმანქანო და უმდიდრულქურქო,
უსაყურო და უსამაჯურო,
უქმრო, უშვილო და უღიმილო,
უჯამაგირო, უსამსახურო. . .
მისულა ქალი მაღალ დარბაზში
და არხეინი შეძრულა ხალხი :
ცისფერ-ვარდისფერ მათს გარემოში
კაბა ქალისა შეჭრილა თალხი.
მერე ისეთი რამე მომხდარა,
კინაღამ ყველა გადარეულა :
ქალს დიდი ცრემლი ჩამოჰვარდნია
და ცრემლი კაცად გადაქცეულა.
ქალს დაუწყია ცრემლკაცთან ცეკვა
და კაცის მკერდზე დაუდევს თავი. . .
ქალს ეცვა კაბა, როგორც ვთქვით, თალხი
და კაცსაც სცმია სამოსი შავი.
გაშეშებული მდგარა სუყველა. . .
გაშტერებოდა სუყველას თვალი,
ლამაზი იყო სანახაობა :
როგორ ცეკვავდა ცრემლკაცთან ქალი.
ისე ლამაზი, ისე ლამაზი. . .
წამოუვიდა ყველას ცრემლები. . .
გაქრა დარბაზი და ირგვლივ გაჩნდა
აყვავებული თეთრად ტყემლები. . .
და ყვავილების იმ თეთრ ღრუბელში
ცეკვით აფრინდა ის წყვილი თალხი. .…
adasdasdadms akdmakm daksmdkamkmdkamsdkamdkamsdkxmak
| მოვედი კომენტარი, ლამაზი და ჯიგრული, ამომიკითხე თორემ, ეკრანზე ვარ მიკრული.... წუთით შემოგირბინე, დიდხანს არა მცალიაა, კომენტარის გამომგზავნელს ენატრები ძალიან...... |
ქალს ნუ აატირებ,იმიტომ რომ მის ცრემლებს ღმერთი ითვლის,ქალი წარმოიქმნა კაცის ნეკნისგან და არა ფეხისგან,რომ გათელო და დაამცირო,არც თავისგან,რომ აღემატებოდე,არამედ გვერდისგან,იმიტომ რომ იყოს შენ გვერდით
იცი რას ვინატრებდი?იმას რომ მუდამ ყველაზე უბედნიერესი ყოფილიყავი ამ ქვეყანაზე
ადრე თუ გვიან, უეჭველად მოვა სიბერე,
თავზე დაგვათოვს უთვალავი თოვლის ფანტელი!
გულის ტკივილით
შეცდომებსაც მოვინანიებთ,
შეცდომები კი რამდენია, ღმერთო, რამდენი.
დრო
მოვა, წლებად გადაბმული ვერცხლის წვიმები
გადარეცხავენ შემორჩენილ ჭუჭყიან ლაქებს!
ჩვენ კი, სიცოცხლით დაღლილი და გახუნებული,
სათნო ღიმილით
გავიხსენებთ გარდასულ ამბებს:
ბევრ გულის ტკივილს, დიდ სიყვარულს, ცოტას
სიხარულს.
დაუნდობლობით მიყენებულ წყენას, სინანულს.
თურმე რამდენი შესძლებია
გესლიან ენას!....
თურმე რა ცოტა სდომებია ჩვენს გულის ტკენას.
ადრე, თუ
გვიან, უეჭველად მოვა სიბერე,
მოვა სიკვდილის მოლოდინით, დარდით,
გოდებით….
მაშ გავუფრთხილდეთ, გავუფრთხილდეთ ახალგაზრდობას.
ნუ დავამძიმებთ
უგუნური, მძიმე ცოდვებით!
მოდით იმ სიყვარულს გაუმარჯოს
ობლად ეული,რომ დარჩენილა
მოსვლა,რომ არავის უთხოვია
მაინც ვიღაცისთვის გაჩენილა.
ღაწვებს ცრემლებით,რომ აკრიალებს
დილის ცისკარივით დარიანი
ვინმეს ნისლივით,რომ დასტრიალებს
ნუკრის თვალებივით დარდიანი.
სხვისი ცრემლებით,რომ იტანჯება
სხვისი ალერსით,რომ იწყევლება
სხვისი სიყვარულით გულნატკენი
თოთო ბავშვივით,რომ იცრემლება.
ობლად ეული,რომ დარჩენილა
დარდმა ცოტა კიდევ დაიხანოს
ობოლ სიყვარულის თამადობით
ყველა სიყვარულმა გაიხაროს..
ახლა ღამეა და ვარსკვლავები ზეცას ჭორფლივით აყრია შუბლზე,
მე მაგისდასთან ვზივარ ძვირფასო და ჩემს წინ სუფთა ქაღალდებს ვუმზერ.
აწმყო, წარსული და მომავალი დამდგარან ჩემი ფიქრების ზღურბლზე..”
ძალიან მშვიდ და იდუმალ ღამეს ჩასძინებია ატმის მკავებზე, თავშიტრიალებს ათასი კითხვა და ყველა თავის პასუხს დაეძებს.
არ შემხვედრიხარ, არ მინახიხარ ალბათ ათასი წელი, ათასი წალი იქნება ცოტა ან იქნებ ძალიან ბევრი, მე ახლა მხოლოდ სიზმარში მახსოვს შენი ცისფერი თვალების ფერი.
ეს ყველაფერი ადრე დაიწყო, ძალიან ადრე, როცა თებერვლის მსუსხავი ქარი ეხეთქებოდა გათოშილ ჭადრებს, როს ცხოვრებიდან შენ ჭრიდი დღეებს ვით რეჟისორი ფირიდან ჭრიდეს ფილმისთვის ყოვლად უვარგის კადრებს.
იმდენად ახლოს მოვედი შენთან რომ უსასრულოდ აღმოვჩნდი შორი, მერე ვიღაცამ შეთხზა რაღაცა, შენც კარგად…