111.gif

Ajo e pyeti të motrën: ”Sa gjethe kanë mbetur në pemë?”
E motra, me lot në sy iu përgjigj:”Përse pyet e dashur?”
Vogëlushja e sëmurë i tha:”Sepse e di që jeta ime do të përfundojë kur të bjerë gjethja e fundit nga pema në bahçe.”
Motra e madhe iu përgjigj duke buzëqeshur: ”Atëherë do ta shijojmë jetën dhe do të bëjmë ç’të duam. Apo jo?”
Ditët kalonin dhe vogëlushja e sëmurë e shijonte çdo minutë të jetës së saj me motrën e madhe, luanin, argëtoheshin, qeshnin dhe e shijonin fëmijërinë.
Sakaq, gjetet e pemës binin njëra pas tjetrës. Vetëm një gjethe nuk iu dorëzua ndryshimeve klimaterike dhe acarit dimëror.
Tek ajo gjethe ishin varur shpresat dhe ishin fokusuar sytë e vogëlushes së sëmurë. Ajo ishte shpresa e vetme e saj.
Çdo ditë, nga dritarja e dhomës ajo ndiqte gjethen, pasi e dinte se rënia e saj, do të thoshte fundi i jetës së saj për shkak të sëmundjes.
Kaloi vjeshta, erdhi dimri, na la shëndenë dhe dimri dhe gjethja nuk dorëzohej.
Sigurisht, kjo e lumturoi shumë vogëlushen e sëmurë.
Ajo kishte filluar të marrë veten sërish, ndihej mjaft mirë.
Ajo filloi të ecë dhe vrapojë si më parë.
Dukej sikur sëmundja e rëndë ishte zhdukur për të mos u kthyer më kurrë.
Po gjethja?
Si ishte e mundur që nuk kishte rënë nga ai dimër i acartë?
Një ditë, u ngjit në pemë që ta prekë atë mrekulli, e cila nuk ishte dorëzuar.
Kur arriti ta prekë, u befasua.
Ajo nuk ishte gjethe normale, por një gjethe plastike, e fokusuar fort pas degës së pemës. Një buzëqeshje i përshkoi fytyrën e saj të njomë.
Sigurisht, ishte vepër e motrës së saj të madhe.
Shpresa është një shpirt i dytë.
Nëse nuk e humbasim atë, nuk humbasim asgjë tjetër.
Zoti u mbushte gjithmone me shprese! :)))

1.gif

Liczba odwiedzin: 251
 
Komentarze
joanam 05.04.2015

*OK* *HEART*

fveseli 30.03.2015

*OK*

bem 01.04.2015

Jete gjati sbehet jete shkurter.

Blog
Blogi są aktualizowane co 5 minut