Седиш, читаш нешто, чекаш некоја омилена емисија на тв, гледаш спорт, сакаш да се опуштиш .... што и да е, и на сред таа пар минути нирвана доаѓа она од 7,8,9 степени по Рихтер:
Се мислам нешто, дал да плачам или да се смеам.
Ден како овој денес, малку е да кажам колку е интересен, НЕВЕРОЈАТЕН Е !
Нема да дробам многу, зашто доаѓаат полека но сигурно моменти кога она што го дробиш треба и да го сркаш, а мене системот за варење ми е алергичен на глупоќа и лицемерие од секаков вид.
Пар пораки денес до оние кои ги познавам и не ги познавам:
- До комшијата од трети - ако мислиш дека со тој букет од пар каранфили денес ќе ја избришеш тагата од очите на твојата жена, слободно обеси се на тераса за да може…
Има ли? Постои ли во нашава напатена државичка или не?
Мојот службен психијатар вика вака: ако си зборуваш сам со себе , не страшно, нормално е.
Ако почнеш да зборуваш со предмети и слични нешта околу тебе - не е добро но има надеж.
Но, ако почнат предметите да почнат да ти одговараат и разговараат со тебе .... под итно барај помош.
Деновиве некако почнав да си правам муабети сама со себе, па се тешам дека сеуште е нормално :D
Дијалог - 1:
- оооооо комшивке, слушнав нешто ново.
- Па да ... повелете да се напиеме, спремаме веридба па и свадба потоа ...
- Еј, а трудна…
Во Љубовта или во луѓето?