ცხოვრების ფერად მექეცი...
იდუმალებად....
არანორმალურ ემოციებს მანჭებ... სიკვდილზეც კი თანახმა ვარ... ოღონდ უშენოდ არ ვისუნთქო... არა და არ მიყვარხარ...
მეთვითონ მაგიჟებს ჩემი საქციელი... რა მინდა არც ვიცი...
რატომღაც შენი ხმა დღემდე სულის სიღმემდე მწვდება... ერთადერთი ხარ ვისაც ჩემი თვალებით ესმის...ვინც მაწყნარებ... და არც ვიცი როგორ ახერხებ, მაგრამ, ფაქტია რომ მაფორიაქებ...
შენს თითოეულ სიტყვას ისე ვუკვირდები, როგორც არცერთი ადამიანის არც ერთ სიტყვას....
ყოველი ბგერა რაღაცას ნიშნავს... შეიძლება მე მესმის ასე.. არ ვიცი.. ის კი ვიცი, რომ საშინლად მესმის რას გრძნობ... თითქოს მეც იგივეს ვგრძნობ...ან უკვე ვიგრძენი..
ხანდახან მგონია ჩვენი სუნთქვის ტემპიც ერთია... ჩემი ცხოვრების ადამიანი ხარ...
არც მაქვს სათქმელი... არც სიტყვები მაქვს.... ვერც ემოციით გამოვხატავ რა მინდა.... რაღაც საშინელება ხდება ჩემს შიგნით....
მინდა ცრემლები.......
ვგიჟდები.......
მე შენ ხომ აი სულ მეყვარები, გულში.... და სულ ვიგრძნობ როგორც იქნები...
მეშინია.... მართლა მეშინია.... უშენოდ წამით ვერ ვისუნთქებ....
ჩემი ხარ და ჩემში ხარ...!!!
Nuk ka ende komente.
Lini komentin tuaj, filloni diskutimin!