ΜΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΕΣ ΤΥΧΑΙΑ

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΤΑ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΡΧΟΣΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙΣ  

ΑΚΟΜΑ ΝΤΥΝΩ ΤΗΝ ΓΥΜΝΗ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ ΩΡΑΙΑ

ΚΑΙ ΦΕΥΓΩ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΥ ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΤΥΧΗΣ

 

ΕΧΟΥΝΕ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΛΕΚΕ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΩΜΟ

ΠΟΥ ΜΕ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΔΟΚΙΜΑΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΒΓΕΙ

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΟΤΑΝ ΜΕ ΚΟΙΤΟΥΝ ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΑΙΜΟΡΑΓΕΙ

 

ΤΟ ΠΛΕΝΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΕΜΑΩ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΟΠΟΤΕ ΤΟ ΦΟΡΩ

ΣΑΝ ΝΑ ΧΩΡΑΩ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΤΑ ΤΟΙΧΟΙ

ΚΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΣΕ ΕΧΩ ΑΓΚΑΛΙΑ ΞΑΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ

 

ΕΝΑ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΠΑΛΙΟ ΤΡΙΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

ΚΡΑΤΑΕΙ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΙΑ ΚΟΛΟΝΙΑ

ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΞΕΒΑΦΕΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

 

ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΕΝΑ ΧΑΡΤΗ

ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΓΡΑΨΕΙ «ΣʼΑΓΑΠΩ, ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ»

ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΕ ΤΟ ΣΤΥΛΟ ΖΩΓΡΑΦΙΣΤΟ ΦΙΛΙ

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΧΩ ΠΙΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΣΕ ΔΩ.....;;;;;;;;;;;;

 

Pëlqen! 3