Hej, Kohë të humba kot.

Numëroj hapat e fundit të ikjes tënde.

Vërej tek zhdukesh lehtë, lehtë.

Ti, merrë me vete çdo kujtim.

Merri mbremjet e syve me lot.

Ditet e pritjes me ankth.

Merri shpresat shekullore që me shoqëruan.

Merri dhimbjet e shpirtit tim.

Të pashë tek largoheshe ngadalë o Kohë.

Ule shikimin poshtë, shfaqe dhembshuri.

Me shikove përvajshëm por pa lotë.

Kohë, gjithmonë kam dashur të të ndalë.

Të bisedoja një çast me ty sy me sy.

Të gjitha metaforat e jetës sime t'i shndërroja në realitet.

Por sot gëzohem që ike.

Do lirohem nga burgu i qenies sime.

Pra ikë o Kohë.

Merre shikimin e fundit.

Merre edhe fjalën e fundit

që KURRË NUK U THA.

Pëlqen!