Një ditë, diku në një vend të Tokës, u mblodhën të gjitha ndjenjat dhe vlerat e njeriut.
Çmenduria, pasi iu prezantua tre herë Mërzitjes, i propozoi të luanin fshehtazi.
Interesi ngriti njërën vetull lart dhe priti të dëgjonte, ndërsa Kurioziteti pyeti pa u përmbajtur: “Çfarë është fshehtazi?”.
... Entuziazmi filloi të kërcente së bashku me Euforinë dhe Gëzimi filloi të hidhej lart e poshtë që të arrinte të bindte Dyshimin dhe Apatinë, që nuk i interesonte asgjë, që të luanin edhe ata.
Por, kishte edhe të tjerë që nuk donin të luanin: E vërteta nuk donte të luante, pasi e dinte që shpejt a vonë do ta zbulonin, Arrogancës i dukej një lojë koti dhe Frika nuk donte të rrezikonte.
“Një, dy tre” filloi të numëronte Çmenduria. E para që u fsheh ishte Përtacia. Meqë përtonte të shkonte larg, u fsheh pas gurit të madh të parë që pa. Besimi fluturoi në qiell dhe Zilia u fsheh nën hijen e Triumfit, i cili me forcën e tij arriti të ngjitej në pemën më të lartë. Zemërgjerësia nuk mund të fshihej, sepse çdo vend që gjente i dukej i mrekullueshëm për t’u fshehur dikush tjetër, kështu që e linte të lirë. Kështu Zemërgjerësia u fsheh pas një reze dielli.
Egoizmi, përkundrazi, gjeti menjëherë një vend të mirë për t’u fshehur vetëm për veten e tij. Gënjeshtra u fsheh në fund të oqeanit. Pasioni dhe Dëshira u fshehën brenda vullkanit.
Dashuria nuk kishte gjetur akoma një vend për t’u fshehur. Të gjitha vendet e fshehta i kishin gjetur të tjerë, derisa gjeti një bush trëndafilash e u fsheh pas tyre. “...1000” numëroi Çmenduria dhe filloi të kërkonte.
Të parën gjeti Dembelizmin , pasi nuk kishte shkuar larg të fshihej. Pastaj gjeti Besimin, që fliste në qiell me Zotin për teologjinë. Ndjeu ritmin e Pasionit dhe Dëshirës në thellësi të vullkanit dhe pasi gjeti Zilinë nuk ishte aspak e vështirë të gjente Triumfin. Gjeti shumë shpejt Dyshimin, që nuk kishte vendosur akoma ku të fshihej. Avash-avash i gjeti të gjithë, përveç Dashurisë.
Çmenduria kërkoi ngado , pas çdo peme, nën çdo gur, në çdo majë mali, por asgjë. Kur ishte gati t’i jepte fund kërkimit, gjeti në bush trëndafilash dhe filloi ta shkundte me nervozizëm derisa dëgjoi një rënkim.
Ishte Dashuria, secilës gjembat e trëndafilit i kishin plagosur shumë keq sytë.
Çmenduria nuk dinte si të rregullonte çka kishte bërë, qante, kërkonte falje dhe në fund premtoi të bëhej udhëzuesi i Dashurisë.
Dhe kështu, që atëherë Dashuria është gjithmonë e verbër dhe Çmenduria gjithmonë e shoqëron.

Pëlqen! 1