Udhetova dhe une ne ate rrugen time te shkurter, ne ate shtegun qe zakonisht e quajme ‘Jete’. E ndersa kthej koken here pas here, shoh sa shume gjera kam lene pas . Madje disa prej tyre kam filluar ti humbas dalengadale ne honin e pafund te harreses.

Fije te zbehta e te holla shprese,

copeza vetmie,

kenge qe mbajne kujtime,

njerez qe udhetojne me mua gjate stacioneve te njejta dhe ndahen tek stacioni i rradhes,

nje vend qe me con mbrapa ne kohe,

nje fotografi e pluhurosur qe me sjell nje moment te se shkuares,

nje cift te dashuruarish ne rrugice qe me bene te ndjej zili,

nje bashkeudhetar qe vendosa ta quaj mik,

disa momente qe ngjasojne me gezimet,

lumturine e vertet qe nuk ja dola kurre ta arrija ne vrapimin e saj.

Isha une ai njeri qe nuk donte te zinte shume vend, kishte nevoje vetem per pak dashuri njerezore te sinqerte!