Gjithçka tjetër
po shkonte si duhej
atë mëngjes shtatori,
madje dhe unë
katruve me ujë të ftohtë,
për t’u freskuar vajzat e reja
që vjelin rrush në vreshtë.

Dielli po qepte kopsa në qiell
për trikon që toka,
pas pak do e veshë.
Bari jeshilonte akoma,
askush si bari se shijon jetën,
në se retë
divorcohen me shiun.
Dielli i lodhur me punët e verës
vështirë e ka te fusë perin në gjilpërë.
Ndërkohë përfiton
një shtëllungë e gjatë,
tymi e bardhë
e rrezet josh;
është velloja e avionit të linjës
që sot do zbresë në hënë.

E në tokë?
Në tokë,
unë shtëmbë me ujë të freskët;
e para meje
ecën i hutuar një qenush i bukur,
ka humbur të zonjën;
nga mbrëmbë ajo po lexon Bukowskin,
në bibliotekë.
Dua të bëhem i dobishëm
të paktën në tokë,
e harroj se jam katruve me ujë të freskët,
për vajzat e reja që po vjelin rrush në vreshtë
dhe i kushtohem krejt kones së humbur
duke bërë një konkluzion,
( aq sa mund të bëjë një të tillë, shtëmba me ujë të ftohtë):
betohem se kjo qenushe
do jetojë një shekull pas meje.
Dhe u dashurova me ketë konstatim timin,
ndërsa mollën se lëshoja nga dora.

Deri këtu mirë punët,
pastaj filluan të shkojnë ters.
Një mace e zezë e madhe
sa zonja e kones harruar pas Bukowskit
në bibliotekë,
hap dritaren
dhe
kerkon të rehatohet në parvaz.
Aty është ngrohtë
po një vazo e madhe me lule e pengon
ajo përpiqet ta çvendosë
e vazoja nervozohet,
gremiset mbi qenushen,
e godet në kokë.
E koneja që duhej të jetonte
një shekull pas meje,
dorëzohet,
bie pa frymë
shpurdh këmbët,
jep shpirt,
si një pulë fushe kur i heqin kokën.

Unë shtanga,
e macja e zezë e madhe
sa zonja e qenushes harruar pas Bukowskit,
që gremisi vazon
e cila vrau konen,
filloj të ndihmojë diellin
të fusë perin në gjilpërë.
Ishte ora pë t’u dorëzuar,
u bëra dordolec kopështi
e ngrita krahët lart në ajr,
e nga dora më iku molla
e cila përfundoj në pusetë.
Qenushja vdiq
dhe molla njësoj.
Unë, zoti i mollës,
sot shtambë me ujë të freskët,
zonja e kones,
macja e zezë
dhe dielli rrobaqepës kopsash,
jemi në jetë akoma.