Men sevindim onu tanimagima, ona guvenmeyime, onu sevmeyime. Ozumu dunyanin en xowbext insani sayirdim onu sevdiyim ucun. Her gun bir azda geleceye umidim artirdi. Amma hardan bileydim ki, sevgisi yalan, sozleri guvenilmez, gozleri aladadirdi. Bu heyatin qanunudur? Sevirem deyib sonra bir qelemde silmek?
Her wey bir yalandan ibaret idise men niye xowbext idim? Hansi gunume sevinirdim? Fikirlewirem ki, her wey yalan idi o unutdu, sildi, hetta bawqasiyla yeni bir heyata bele bawladi. Bes men niye hele de xowbext ola bilmirem, niye hele de onu unuda bilmirem, men niye sile bilmirem? Belke de bu bacarmamaq deyil, sadece olaraq unutmaq, onu hemiwelik heyatimdan cixartmaq istemirem. Axmaq kimi gelmiyeceyini bile-bile onu gozleyirem. Niye bele oldugunu bilmirem amma umidimi hec itirmeden gozleyirem. Goresen o indi xowbextdir? Bir weyi anlaya bilmirem bir insan nece sevmeye-sevmeye yalandan sevirem deye biler? Nece? Sevgi bu qeder alcalib ve ya onu bu qeder alcaldiblar? Harda qaldi unudulmaz insani qelben saflawdiran sevgi? Ne zaman mehv oldu? Niye artiq baxdigim her insanin gozlerinde inam axtarirsan? Bu bizim zamanemizdi- Sevginin yerle bir ayaq altina alindigi ZEMANE...

Pëlqen! 8