Nie wiem od czego by tu zacząć , może na początek od tego , że tak sobie rozmawiałam z koleżanką na zambie o naszych matkach i stwierdziłyśmy , że my do macierzyństwa się nie nadajemy.
Często mówi się .." Ale moja matka mnie wkurzyła". Albo " Nie chcę takich starych , ciągle coś ode mnie chcą , a mnie wcale nie słuchają" . Takie teksty , lub o wiele gorsze słyszy się na co dzień .
I olśniło mnie , po prostu oprzytomniałam nagle . Przecież moja matka , co dziennie ciężko pracuje po 8 godzin, przychodzi do domu,ma jeszcze czas na to , żeby ugotować obiad, posprzątać , zadbać o siebie. Moja matka miała zawsze czas dla mnie kiedy coś nie szło mi w szkole , lub miałam jakiś kłopot. To ona mnie wysłuchała, potrafiła doradzić kiedy coś było nie tak. Dzięki niej mam wykształcenie , ciuchy no może nie zawsze ją było stać żeby kupowała mi jakieś markowe , ale stara się abym nie odstępowała od rówieśników . W końcu to nikt inny jak ona biegała ze mną po lekarzach kiedy zachorowałam , to ona była przy mnie w tych wyjątkowych momentach życia. Kiedy przyszłam na świat, kiedy zrobiłam pierwszy krok, gdy powiedziałam pierwsze zdanie. Mama płakała ukradkiem, kiedy widziała u mnie smutek , kiedy się cieszyłam ona razem ze mną . To matka mnie żywi , ona dbała o to, żebym zawsze szła do szkoły czysta , miała nowe podręczniki . I aż w tym wszystkim się dziwię gdzie ma czas na zadbanie o dom. Dlaczego tak przestraszyła mnie perspektywa macierzyństwa ? Myślę , że nigdy bym nie potrafiła jej dorównać , bo jest kimś wyjątkowym , czasem wydaję się wzorcem nie do naśladowania . Więc dlaczego tak często strugam fochy , mówię jej coś co sprawia jej przykrość .
Chyba faktycznie nigdy nie będę dobrym materiałem na matkę , bo najpierw trzeba nauczyć się szacunku do samej niej , a później myśleć o macierzyństwie. Ale ja przecież kocham Cię mamo :***

Pëlqen! 46