დუმილი მეწვია სახლში,

და ღამეს დუმილი შვენის.

მთვარე კი ოცნების მახვში,

მართლაც რომ ვერაფერს მშველის...

სულს სცივა უშენოს ახლა,

მგონია მოსულხარ კართან.

მგონია რომ ისევ გნახავ,

სურვილმა გაშალა კალთა.

სარკმელთან მომდგარხარ თითქოს,

მეძახი , მიხმობ და მეძებ.

მე შენთან წამოსვლას ვითხოვ,

უშენოდ ნამდვილად ვერ ვძლებ.

რაკოღა არ ჩანხარ არსით,

ცრემლებით მოვყვები ნიავს,

შენ ჩემი ცხოვრების არსი,

და ჩემი ტკივილი გქვია.... 

Pëlqen! 2