გაზაფხულს შეეხსნა საკინძე,

დაეპნა ჭრელ-ჭრელი ფერები,

მე გისმენ, სიტყვებად აკინძე,

რად სდუმხარ?რატომღაც ვერ ვხვდები....

და ფიქრის გორაც ხომ გაოცდა,

გელოდით ორივე კარგა ხანს,

ლურჯი მონასტრისკენ გავრბივარ,

იქნებ მან იცოდეს სადა ხარ?

პირველად ვინატრე ზამთარი,

ძლიერად ეთოვა ამაღამ...

შენ კი ნაფეხურებს დატოვებ,

მოგძებნი უშენოდ ავად ვარ,

მერე დაგაფიცებ აპრილებს,

და ფიქრის გორაზეც ავიდეთ...

(გაზაფხულს შეეხსნა საკინძე)

უჩემოდ აღარსად წახვიდე!

  

Pëlqen! 2