Beqza's blog
თითქმის მიჯნაზე - თვითაალების,
როცა ერთერთი უძვირფასესი შენი ნაწილი
(მუდამ ცნობადი) უნდა წავიდეს,
უნდა გაფრინდეს ლომთა ღრიალით და ცეცხლის ფრქვევით,
შენს მეგობართა უკვდავებიდან
და ზე აღმართოს ორგანოები - ქვიშანათვალი,
რათა იმღეროს შენი დიდება,
რომელმაც უხმო ქვესკნელის სიღრმეს და სურს სიმშვიდის შენარჩუნება
(რასაც არ ძალუძს შემცირდეს, შეწყდეს),
დაუსრულებელ ღია ჭრილობად რომ გადაიხსნა,
ლონდონში ნაზარდ სიმწარეებზე ქორწინებებით.
თითქმის მიჯნაზე თვითაალების,
როცა შენს ტუჩებთან, მოკლული უცხო
კვლავაც ტრიალებს გასაღებივით: გკეტავს და გაღებს ნაქნევი ხელით,
გკეტავს და გაღებს...
რომელიც არის ყველაზე უცხო
და ჩრდილოელი მეზობელი: მზე - სხვა ქუჩიდან,
საკუთარ ცრემლში რომ თავის თავს იხრჩობს.
ის, სისხლს განიბანს (წვიმად გადმოღვრილს) ადამის ზღვაში
და ზღვა, სიკვდილს მოგიტანს კუთვნილს
და დედამიწას - ვით ძაფის გორგალს - ქარი გაწეწავს წყლის ნაკადებით
და ნიჟარებით, ყველა…
შეხედე დედა, თვითმფრინავია მაღლა -ზეცაში...
თუ გინახია დამფრთხალთა რემა?
თუ გინახია ჭურვების ცვენა?
თუ გიფიქრია ოდესმე ნეტავ:
საფარს რად ვეძებთ ამაოდ ყველა,
როცა ახდენილ ნატვრად - მსოფლიოს -
მზად ვართ, სილურჯე ტანს შემოვხიოთ?..
თუ გინახია დამფრთხალთა რემა?
თუ გინახია ჭურვების ცვენა?
ცეცხლი ჩააქრო ცრემლმა - ნოტიომ,
მაგრამ ტკივილმა სულ არ მოიკლო...
მშვიდობით,
მშვიდობით,
მშვიდობით,
ზეცავ - ლურჯო სიმშვიდე...
ყოველი დილა ისევ მთავაზობს
დამავიწყდები? - ალბათ არასდროს! -
ო, ანგელოზნო, ციდან ჩამოდით!
ცისფერია სამოსი. თვალები ლურჯი.
გულსწორს დარდი დავუმალე, ვიყავ მუნჯი.
შემეკითხა სატრფო: ”ქარბუქი კრებს ძალას?
ლოგინს ვშლი და ღუმელს შევუკეთებ წალამს”.
ვუპასუხე გულსწორს: ”ვიღაც ახლა ციდან,
როგორც თეთრ ყვავილებს, ფიფქებს ისე ცრიდა.
ლოგინიც გაშალე, ნუ დაზოგავ წალამს,
ახლა უშენოდაც, გულს ქარბუქი წამლავს.
Никакой я правды милой не сказал.
Милая спросила: "Крутит ли метель?
Затопить бы печку, постелить постель".
Я ответил милой: "Нынче с высоты
Кто-то осыпает белые цветы.
Затопи ты печку, постели постель,
У меня на сердце без тебя метель".
ფითრი ედებათ შენს ჩანახატებს,
ხეებს ამ სევდით როცა შემოსავ.
შენ - თეთრ ფურცელზე სამოთხეს ატევ,
მთელ სევდას აღწერ საქართველოსას...
სევდადაცლილს კი, აგავსებს ღამე,
- მთვარეა შენი გამცილებელი...
წახვალ, მოძებნი ტერენტი გრანელს
და მის საფლავს ზედ დაეცრემლები...
დღეს, უცნაურად კარგი დღე იყო:
ამ შემთხვევაში, ვერავინ
Sitting With Myself
i'm sitting with myself
and waiting
some words,
like sunset or sunrise,
like words that means changes,
changes in my life,
in my soul.
i'm sitting with myself
and think about god,
devil,
angels and
demons.
i think that one side must
finish this thoat,
finish
this poem,
like one day
goes to another
and never be the same
again.
but it never happens...
all is the same:
pain,
love,
anger,
hunger
and this poem,
that i'm writing,
is the copy of a copy
of last poem that i write in
2009.
i'm sitting with my self,
but another one does not speak
to me, - i think he is tired too...