Një herë e një kohë mbreti doli për të parë bahçen e tij që rrethonte pallatin dhe vuri re se bimët, lulet dhe pemët po vyshkeshin dhe po thaheshin.
I befasuar nga kjo që i shihnin sytë, iu afrua lisit dhe e pyeti:”Çfarë ka ngjarë që po thahesh?!”
Lisi iu përgjigj:”Eh, plasa që të bëhem i gjatë si pisha por nuk munda kurrë. Po thahem nga marazi dhe zilia!”
Menjëherë mbreti vajti tek pisha dhe e pyeti:”Mirë lisi, po ti çfarë ke që po thahesh?”
Pisha iu përgjigj gjithë pikëllim:”Ah lartmadhëria juaj ta dini ju përse! Gjithë jetën time kam që mundohem të bëj qoftë dhe një bistak të vetëm rrushi, por nuk munda jo një bistak, por as dhe një kokërr rrushi. Po plas nga marazi dhe po thahem nga smira që kam për rrushin!”
Mbreti e la pishën dhe iu afrua hardhisë të cilën e pyeti:”Moj zonja hardhi, çfarë ka ngjarë që të janë tharë gjethet e filizat, sepse dukesh sikur po jep jetë!”
Hardhia iu përgjigj:”Plasa nga marazi që të çel qoftë dhe një gonxhe të vetme trëndafili. Gjithë jetën jam munduar, por kurrë nuk munda.”
Mbreti hodhi vështrimin rreth e rrotull dhe vuri re se vetëm lulet e dahlisë ishin të freskëta dhe prodhonin aromë e bukuri që të merrte mendjen. Ai iu afrua dhe e pyeti:”Po ti, nuk ke zili e smirë si të tjerët?!”
Dahlia iu përgjigj:”Madhëria juaj! Unë e kam të qartë që shkaku përse më mbolle ishte se doje që ndër bimët e tjera, bahçeja jote të ketë dhe dahlinë. Nëse do të kishe dashur që bahçeja të kishte vetëm lisa, hardhi e pisha, nuk do të më kishe mbjellë mua. Që këtu, nisa të mendoj se unë duhet të jem ajo që jam dhe nuk kam përse të hiqem si dikush tjetër. Ishte e pakuptimtë që të xhelozoj bimët e pemët e tjera, prandaj dhe vendosa të mbetem dalia.
Ti je në këtë botë sepse ashtu siç je i duhesh jetës! Mundohu të japësh maksimumin tënd në rrethanat që je! Mos e krahaso veten me të tjerët, por caktoji vetes një qëllim dhe puno për realizimin e tij! Shkule nga kraharori zilinë e smirën për të tjerët, duke u lutur për ta dhe duke u marrë me veten tënde!

Pëlqen! 2