leo86's blog

ქარმა გამომწვევად ხეებს ჩაუქროლა

და ერთ ლამაზ ფოთოლს გული აუთრთოლა,

წამო, წაგიყვანო, ცხრა მთას მოგატარებ,

მერე, მერე მოგიყვან და დედას ჩაგაბარებ.

ფოთოლს ამის მეტი არა გაუგია,

გრძნობით ანთებულმა თავი დაუქნია.

ქარმა სიყვარული აღარ გააცია,

ფოთოლი გრძნობის ალში გაახვია.

ახლაც აშრიალებს ქარი ლამაზ ფოთოლს,

გულსაც გაუხარებს ალბათ წარა-მარა,

მერე მიატოვებს სადღაც ქუჩის ბოლოს

ვიღაც მეეზოვის ცოცხის ანაბარა...

არ ვიცი რა უთხრა უშენოდ გაზაფხულს..
ან როგორ ვიხარო ეულმა მერცხელბით..
შენს კოცნას ვინატრებ სიცოცხლის დასასრულს..
და თვალთა დახუჭვას დედოფლის ხელებით..

დუმილი ვერ შევძელ და დღესაც გინატრე..
შენეულ ღიმილში გავითბე ფიქრები..
რავქნა თუ ეს გრძნობა ვერაფრით ვერ დავთმე..
შენ ჩემი მდუმარე ტაძარი იქნები..

ქარია თებერვალს სიბრაზე დასჩემდა...
ნუ მეტყვი " დავბრუნდი "თუ მოხვალ ოდესმე...
სევდიან თვალებში ტკივილი დაგხვდება ..
ყოველთვის ვმარცხდები შენდობის მოსმენით ..

არ ვიცი რა უთხრა უშენოდ გაზაფხულს..
ან როგორ ვიხარო ეულმა მერცხელბით..
შენს კოცნას ვინატრებ სიცოცხლის დასასრულს..
და თვალთა დახუჭვას დედოფლის ხელებით..

მომინდები და ისევ დაგიწერ,
რითმში ქალების, ქარების ქროლვას
მოგინდები და წვიმით აღიდგენ
მე და შენს შორის არ შემდგარ კოცნას.
გადავიქცევი მე შენს აჩრდილად
შენს ნაბიჯების ვიქნები კვალი
საუკუნეც რომ დამედოს ვალად
ჩვენი შვილების გავხდები ფარი.
აპრილებს იქით დავიწყე წერა
და უკვე ოცი მაისიც გადის
ვერა და ვეღარ ავღწერე მზერა
ქალის რომელიც ჩემს ირგვლივ დადის.
თამ-ამად ვიტყოდი შენს სახელს მეფურს
თამ-ადად გავყვები ცხოვრებას ჩვენსას
უფლისგან არ ველი ცხოვრებას მეფურს
არასდროს დავკარგავ ოცნებას ჩემსას.
დაუფასებლად მეძახდი შეშლილს.
მახინჯს მამგვანებთ სუყველა ერთად.
თქვენ ლამაზებო მჯობიხართ მე გიჯს?
მაშინ ვიტიროთ ყოველმან ერთხმად.
აი მომინდი და დაგიწერე ,
რითმში ქალების ქარების ქროლვა.
რო მოგინდები ცრებლით აღიდგენ
მე და შენს შორის არ შემდგარ კოცნას.

ა.ვაშაკიძე

სანდომიანი, ღიღილოს მსგავსი,
უცნობი ქალი ჰყიდიდა დარდებს,
ძალზე მოხდენით და მოკრძალებით
დარდს სთავაზობდა ქუჩაში გამვლელს.
დარდის გარეშე არ დარჩა არვინ,
თუმცაღა, ყიდვა ყველას უმძიმდა,
ალამაზებსო ადამის მოდგმას,
დამაჯერებლად, მშვიდად უხსნიდა.
მას შემდეგ, ყველას, დიდს თუ პატარას,
ერთგულად თან სდევს თავის დარდები,
რა იქნებოდა, დარდების ნაცვლად,
ქალს გაეყიდა თეთრი ვარდები...

ავტორი: ანი მახატლიშვილი

არ ვიცი რატომ მთელი ცხოვრება,
სავალს ვირჩევდი რთულს,
გარშემო ქვები მრავლად ეყარა,
მე გულს ვეძებდი, გულს...
სიბოროტესთან ვერ დავძმობილდი,
მე სიყვარული მსურს,
ყალბი გრძნობები ფეხქვეშ გორავდნენ,
მე სულს ვეძებდი, სულს...
ფიქრით გონებაც ხშირად დავღალე,
რა დავუშავე ღმერთს,
რით ვერ გიპოვე, მთელი ცხოვრება,
შენ ერთს გეძებდი,ერთს.
ნოტიო წლებმა სევდით ამავსეს,
გულს რა ვუშველო, გულს,
ნამდვილ სიყვარულს ვერ მივაგენი,
ყალბი გრძნობა კი მძულს.
მთვარე ვარსკვლავებს ეთამაშება,
გრძნობისგან დაცლა სურს,
ყველგან ვეძებდი ჩემს წილ სიყვარულს
და ვპოულობდი შურს.
ამდენ ძებნაში ჩამომიზამთრდა,
ციდან დავეშვი ძირს,
სხვები მჩუქნიან შენს წილ სიყვარულს,
მე უშენობა მჭირს...

გიული ჩქარეული

მე შენს თვალებზე დავწერე ლექსი
და ახლა ჩუმად ვუყვები მთვარეს...
კუპიდონს ისარს მე თვითონ ვესვრი
თუ ჩემს თავს მალე არ შეგაყვარებს...
ამ პატარა ღმერთს ყველა ისარი
გაუჟღენთია ღვინით და შხამით...
მე კი ვჩურჩულებ... ეს ხომ ის არის
ვინც მოსვენებას არ მაძლევს წამით...
შენზე ფიქრები მქანცავენ ისე
რომ ვეღარ უძლებს გული იარას...
და თუ კი წარბებს შემიკრვ ისევ
ხვალ შხამით სავსეს დავლევ ფიალას...
და თუნდაც გაქრეს სიცოცხლე მწარე
ეს სიყვარული დამრჩება გულში...
ოღონდ მითხარი დღეს ერთი რამე
თუ როგორ ჩუმად გიყვარვარ გულში...

ვაჩე რაინდელი
და ახლა ჩუმად ვუყვები მთვარეს...
კუპიდონს ისარს მე თვითონ ვესვრი
თუ ჩემს თავს მალე არ შეგაყვარებს...
ამ პატარა ღმერთს ყველა ისარი
გაუჟღენთია ღვინით და შხამით...
მე კი ვჩურჩულებ... ეს ხომ…

სიყვარულს ეძებ? ჩემს თვალებთან მოდი და ნახავ, შენივ თავს ნახავ, ჩემს მზერას რომ ნისლივით ბურავს...როდესაც ღამით კვლავ უსიტყვოდ, ჩრდილივით წახვალ, თან გაიყოლებ ჩემი დარდის ფერებს და ურვას. სითბოს თუ ეძებ, გულთან უფრო ახლოს მოიწი, გრძნობებს დაფარულს ის ამჟღავნებს ადრე თუ გვიან, თვალები გეტყვის როგორ გნატრობ და როგორ ვიწვი, ისინი ალბათ არასოდეს არა ტყუიან. თუ სხვა შუქს ეძებ, ან ვარსკვლავთა სხვაგვარ სინათლეს, იქნებ და ეს მზეც სევდიანი მთვარის ნეკნია, ჩემი თვალები უსათუოდ გეტყვის სიმართლეს, რამეთუ მათში შენი მზერის ანარეკლია. ვის ჰყვარებია, სევდისა და დარდის გარეშე ქალის თვალები ან უცრემლოდ უნახავ ვისა, შენში იმდენი მზე დავცალე, ნუღარ სთხოვ ნურვის, მე ჩემს სიყვარულს…