როდესაც საყვარელ ადამიანს ვკარგავთ, გვგონია რომ დრო ჩერდება,
ყველაფერს ფერი ეცვლება, ხალისი ეკარგება, ახლად ანთებული ლამპრები
ქვრება, ჩვენი ნაბიჯები ნელ-ნელა ნელდება, კუს სვლას უტოლდება, და
ბოლოს ვჩერდებით... მაგრამ არაა! ეს მხოლოდ ჩვენი დროებითი
წარმოსახვაა რაც მალევე ჩვენდა უცნობლად ქრება, ქრება და ჩვენთან
ახლოს მყუდროდ თავსდება, იქვე კუთხეში. თავს არასდროს
გვავიწყებს,ხშირად ბრუნდება ხოლმე კუთვნილ ადგილას გაბოროტებული,
მუდამ იმის მცდელობაშია რომ საბოლოოდ გაგვაჩეროს, ყველაფერზე ხელი
ჩაგვაქნევინოს , ცხოვრების ფერები რომელსაც თავად ვქმნით ხელიდან
წაგვგლიჯოს, აქაურობის ხიბლი დაგვაკარგვინოს თუმცა ამაოდ, მაინც
არსებობს ჩვენში რაღაც ამოუცნობი, ცხოვრების კანონი, რაც გვაიძულებს
არსებობას მანამ სანამ ჩვენც არ გვეწვევა დასასრული. ცხოვრება არ
ინტერესდება ჩვენი პრობლემებით,განცდებით,ტკივილებიც, იგი გვაიძულებს
განვაგრძოთ სვლა, შევიგრძნოთ, გავცეთ, მივიღოთ, შევყუროთ, ვიფიქროთ,
გვინდოდეს, გვწამდეს, გვიყვარდეს, ჩვენ კი არასდროს
დავნებდეთ
Nuk ka ende komente.
Lini komentin tuaj, filloni diskutimin!