rruru's blog

                  ვიდრე  ხარ...ვიდრე  გათოვს  და  გაწვიმს,

                  არ  წარიკვეთო  არასდროს  სასო.

                  ხან  ოცდაათი  ვერცხლი  ღირს  კაცი,

                  ხან  ოცდაათი - ერთ  ვერცხლად  ფასობს.

                  მაგრამ  იმედი,  ეს  უფლის  ჩიტი,

                  კვლავ  ისეთია, როგორიც  იყო 

                  კვლავ  ჭრელი  კაბა  აცვია  ჩითის

                  და…

         ჯერ  იყო  სიტყვა,  რადგან  სიტყვა  დედაა  ღმერთის.

         სიტყვა  ინახავს  გონჯს  და  ლამაზს,  ბოროტს  და  კეთილს.

         სიტყვაში  ბუდობს,  რაცკი  ვიცით  ანდა  არ  ვიცით,

         რაც  კი  აქამდე  განგვიცდია  ანდა  განვიცდით.

         სიტყვის  ძუძუს  წოვს  სასოც,  რწმენაც,  აზრიც,  ოცნებაც...

         და  სიტყვას,  მხოლოდ  სიტყვას  ძალუძს  მკვდრის  გაცოცხლებაც,

         ოღონდ  თუ  სხვებმაც  დაინახეს,  დროზე  თუ  ითქვა...

        სჯობს,  თქვა  და  მოკვდე,  ვიდრე  გულში  ჩაიკლა  სიტყვა.

           რომ  დაინახო  და  გაგიხარდეს,

          რაღაცა  მაინც  უნდა  გიყვარდეს.

          რაღაცა  მაინც  უნდა  გჯეროდეს -

          ნაძალადევად  რომ  არ  მღეროდე.

         ტყუილუბრალოდ  რომ  არ  იღწვოდე -

         რაღაცა  მაინც  უნდა  იცოდე,

         რაღაცა  მაინც  უნდა  გახსოვდეს -

        რომ  არ  დანებდე  მტერს  არასოდეს. 

      მწარე  იმედო  და  ტკბილო  შხამო-

      თუკი  აქამდე  მწამდი,  გმალავდი -

      მიზეზთა  გამო  და  სხვათა  გამო,

      წყეულიც  იყავ  აქ  და  მარადის.

      დავკარგე  შენი  შიშიც  და  ხათრიც,

      გარდამოვიხსენ  ჯვრიდან  სხეული,

      და  სადღაც  გული  ფეღქავდა  ადრე,

      სიცარიელე  დგას  მტკივნეული.

      აღარ  მსურს  შენი  თეფშიდან  ვჭამო,

      ან  შევიმოსო  შენი  ხალათით...

      მწარე  იმედო  და  ტკბილო  შხამო,

     წყეულიც  იყავ  აწ  და  მარადის. 

                                    ის  მახსოვს  ვინც  მტერია,

                                    (ვსაუბრობ  უცნობ  კაცთან)

                                     ეს  ლექსი - მისტერია,

                                     და  სასიკვდილო  განცდა.

                                   …

                                   ჩემი  ფიქრები  მხოლოდ  შენ  მოგდევს,

                                   ქრის  ქარიშხალი,  მთებია  ახლო.

                                   მე  შეიძლება  ამაღამ  მოვკვდე,

                                   და  სიკვდილის  წინ  შენ  ვეღარ  გნახო.

                                 …

                                                           ჩემი  გული  უფრო  გამალებით  ცემს  შენს  მოლოდინში

                                                                                            ტერენტი  გრანელი.

 მე  შენზე  ვფიქრობ,  და  თითქო  გხედავ,

 ვფიქრობ  და  ისევ  დღეა  მზიანი.

 ძვირფასო!  მოსვლა  რად  გაგიძნელდა,

 ძვირფასო  რისთვის  დაიგვიანე.

 ეხლა  ეს  გრძნობა  უფრო…

                შენ  დედამიწავ!  უფრო  მაშინებ

                როცა  ოცნებით  ზეცას  მოვიარ,

                წმინდაო  ღმერთო!  რად  გამაჩინე,

                მე  ხომ  სიცოცხლე  არ  მითხოვია,

                ისევ  მიწაზე  ვარ  მიჯაჭული,

               (სადღაც  შიშია,  ვიღაც  ფითრდება).

                მოვა  ოდესმე  ვინმე  ტანჯული,

                და  ჩემ  საფლავთან  ის  დაფიქრდება.

                და  ასე  ფიქრი…

                                                         Заплакать -  одно  мне  осталось.

                                                                                               Александр  Блок.

ცრემლი  არ  მოდის,  მაინც  მე  ვტირი

და  შორეული  სივრცე  მიტაცებს.

სული  გაფრინდა თეთრი  მტრედივით,

სხეული  დარჩა  ცოდვილ  მიწაზე.

ალბათ  იქ  ჩემზე  ვიღაც  ნაღვლობდა,

მაშინ  როდესაც…

                     დადგა  ზამთარი...

                     მოვკვდები  ღამით  გათენებისის,  როდესაც  გარეთ  იქნება  ზამთრის  გაცივებული  მთვარე  და  ყინვა.  სიკვდილის  წინ  მომაგონდება  თბილისის  ღამეები  და  ჩემი  უნაზესი  და:  ეს  ორი  შეერთებული  კოცონი  რომელიც  მწვავდა  მე  ყოველთვის.

                      ასე  გათავდება  სინათლე,  გაქრებიან  მოგონების  წამები.

                       გადავეცემი  სიკვდილის  მდუმარე  ხელებს.

                       ჩემი  წამებული  სხეული  შეუერთდება  მსოფლიო  ელემენტს.

           …